படலம்

ஒரு மெல்லிய திரை!
அப்புறத்தில் அடித்த சாரலில்
வழிந்தோடும் நீர்க் கோடுகள்....
கொஞ்சமாக தொட்டுவிடத் தோன்றி
சிறு கிழிசல் தேடுகிறேன்...
உன்னுள் நிகழ்பவற்றின் பதிவைக் காண்கிறேன்!
பகிர்ந்து கொள்ள வாய்க்கவில்லை!
விழைந்தும் விலகவே முற்படுகிறேன்...
இதோ அகப்படுகிறது
ஒரு விரலிடுக்கு வாயில்!
உள்ளுணர்வின் பேரில்
அடைத்தும் விடுகிறேன்...
திரை திடப்படுகின்றது!

அடையாளங்கள்

ஆழ்ந்து லயித்தக் கனவுகள்...
என் மீது படர்ந்து
பரவிய வண்ணங்கள் ....
இருள் அப்பிய சாலைகளின்
நிசப்தத்தில் கசிந்து
எங்கிருந்தோ வரும் மெல்லிய பாடல் ...
என்று கவிதைகள்
எழுதித் திரிந்திருக்கிறேன் ...
பின்பு ஒரு நாள்
ஒரு நீண்ட நெடிய பொழுதில்  என்னைத்
தொலைத்துவிட்டேன்...
திருப்பி மீட்கையில்
திரிந்துவிட்டிருந்த என்னில்
மீண்டும் படர்கின்றன நிறங்கள்
புதிய பரிமாணங்களில்...
இதோ சன்னமாய்
இழைகின்றது வடிவில்லாவொரு இசை ..

எழுத மறந்த குறிப்புகள்

நெடுந்தூரம் வரை வந்துவிட்டேன்!
பயணம் கடிதில்லை!
பரிமாறக் கூடவில்லை!
நெகிழ்ந்து களித்து
சேகரித்து பூரித்த
என் கவிதைகள் வார்த்தைகளாக
மட்டுமே இறைந்து கிடக்கின்றன..
திரும்ப சேர்க்க வலிந்தும் களைத்து
விழைவு நீர்த்து தோற்கிறேன்...
காலம் மட்டுமே உண்மையாகிய
வெளிகளின் பரிமாணங்களில்
ஒலி வடிவமற்றதாகிவிடுகிறது...
எனினும் அவற்றின் அழுத்தம்
அளவீட்டிற்கு அப்பாற்படுகிறது.....
உற்று நோக்கின்
விரிந்து விழுங்கிவிடும் நீல வெளி!
இல்லை என்றே கடப்பது எளிதாகிவிடுகிறது!